مرا ندیده بگیرید و بگذرید از من
که جز ملال نصیبی نمی برید از من
زمین سوخته ام ناامید و بی برکت
که جز مراتع نفرت نمی چرید از من
خدا به نیمه ای از خویش و نیمی از ابلیس
در آن سپیده چه معجونی آفرید از من؟
***
عجب که راه نفس بسته اید از من و باز
در انتظار نفس های دیگرید از من
خزان به قیمت جان جار می زنید اما
بهار را به پشیزی نمی خرید از من
***
برایتان چه بگویم زیاده؟ بانوی من!
شما که با غم من آشناترید از من
*
*
*
الف - خلاصه ی کلام: دست از سرم بردارید. خسته ام کرده اید دیگر.
ب - شعری که خواندید و مسلماً از خواندن آن لذت بردید، شعری بود از خودم که نمی دانم چرا حسین منزوی آن را سروده.
ج - از شوخی گذشته، خدایش بیامرزد. عجب شاعری بوده و در زمان حیاتش کسی قدرش را نمی دانسته که هیچ (که تا اینجا اصلاً اتفاق عجیبی نبوده)، هنوز هم آن طور که باید به او پرداخته نشده است، (که این کمی عجیب است). خود نیک می دانم که اصلاً نظر من در این مورد اهمیتی ندارد، اما به نظر حقیر غزلسراترین غزلسرای معاصر بوده. تمامی لحظات تصویر شده در شعر او مختص خود اوست و در شعر هیچ شاعر دیگری - دست کم شاعران قبل از خودش - از این دست تعبیرات بسیار کم دیده می شود. عشق در آثار او کاملاً عشق زمینی است و ناب ترین لحظات عاشقانه ی شعر فارسی را در آثار او می توان یافت. مطالعه ی اشعار او به تمام عاشقان، چه آن هایی که درحال سپری دوران عاشقانه به سر می برند و چه آن هایی که قصد دارند عاشق بشوند و چه آن هایی که قبلاً عاشق شده اند، شدیداً توصیه می شود.
د - باز هم از او خواهم گفت.
تا بعد...
